Solidariteit

Ik was een jaar of achttien, ik had de middelbare school afgerond, en mijn ouders wilden dat ik secretaresse werd. Maar ik had geen trek in nette pumps en gelakte nageltjes en praatte net zo lang op ze in tot ik SPW mocht doen. Toen na mijn slagen bleek dat er in Limburg geen werk te vinden was, vertrok voor een jaar naar Londen als au pair en kwam uiteindelijk bij Defensie terecht, waar ik 10 jaar voor het Amerikaanse leger heb gewerkt.
Ik merkte al snel dat je met zo’n baan niet meer om de wereldpolitiek heen kunt. Je bent indirect betrokken bij oorlogen en interventies, en je wordt je snel volledig bewust van het feit hoe goed we het hier in Nederland eigenlijk hebben.
Als PvdA-er sta ik voor de zwakkeren in de samenleving. Buiten én binnen onze grenzen. Want ook binnen Nederland is niet iedereen in staat om alles zelf te regelen. De afgelopen 15 jaar heb ik in het basisonderwijs en de kinderopvang gewerkt. Met veel plezier, maar ook daar zie je schrijnende ongelijkheid. Kinderen die vanaf hun vierde iedere dag knokken voor hun plek. Kinderen die niet naar de voetbal kunnen omdat daar thuis geen geld voor is, zelfs als het maar een tientje kost. Zo missen sommige kinderen de mogelijkheden zichzelf te ontplooien die voor anderen de normaalste zaak van de wereld zijn. Juist mensen die het toch al niet makkelijk hebben lijken zo dubbel gestraft te worden.

Ik wil ernaar streven dat er een vangnet blijft bestaan voor mensen die het echt niet zelf kunnen. Zij horen de zorg en aandacht te krijgen die ze verdienen. Een gelijke start en gelijke kansen voor álle kinderen. Dat moet ons doel zijn. Je huidskleur, geloof of geaardheid, leeftijd of woonplaats, wie je ouders zijn of hoeveel geld ze verdienen moet er niet toe doen.
We wonen in een prachtige provincie. Overijssel zwaait de scepter over veel verschillende onderwerpen: natuur, cultuur, openbaar vervoer. Niet meer over jeugdzorg, want dat onderwerp is op 1 januari overgeheveld naar de gemeenten. Maar de discussie moet wat mij betreft niet gaan over wie waarover gaat. Transitie of niet, we mogen nooit wegkijken voor problemen of mensen in nood de deur wijzen omdat ze toevallig niet aan het goede loket staan. Dat staat trouwens ook in ons verkiezingsprogramma, en daar ben ik blij mee.

Op de basisschool waar ik werk ben ik veel bezig met kinderen die extra uitleg, aandacht en steun nodig hebben. Ik zie de kinderen letterlijk groeien, fysiek en mentaal. Volgens mij is dat de manier waarop we ons als PvdA onderscheiden: door solidariteit, en door tijd en aandacht te hebben voor de mensen die een steuntje in de rug nodig hebben. Zo wil ik in ieder geval het verschil maken!

Yvonne Ariesen,
nr. 20 op de kieslijst Provinciale Staten