Requiem voor Linksaf
PvdA draagt gebouw weer over aan gemeente.
Het lag, in mijn herinneringen, wat aan de rand van Hasselt. In de directe omgeving werden in rap tempo Vaneg-woningen uit de grond gestampt; daar in de schaduw van die wonderen van efficiënte woningbouw, lag het veld van Olympia. Altijd een geduchte tegenstander ook al hadden wij een pupillenelftal dat er mocht zijn, met onder andere Wim (de La) Beens, Jan Verhoek, Piet (Kolenbak) Timmerman en zelfs de latere dominee Jan Willem van Estrik. Maar bij Olympia was het lastig winnen. Een niet onbelangrijke factor daarbij werd gevormd door Evert Eenkhoorn die over een bijzonder horloge beschikte; mochten wij in de tweede helft al eens een voorsprong koesteren, dan kon die helft oneindig lang duren, vaak tot er toch een gelijkmaker werd gescoord, niet zelden uit een op, in onze ogen, dubieuze gronden gegeven ‘pingel’. De eerlijkheid gebiedt te vertellen dat wij in Genemuiden ook schier onverslaanbaar waren voor Olympia; wij hadden immers Berend Herssenberg… Omkleden gebeurde in de moderne, stenen kleedkamers. In tegenstelling tot in Genemuiden, waar we ons in een houten accommodatie moesten zien te redden, had Olympia een strak clubgebouw.
Ook sportief was Olympia in die dagen op zijn minst de evenknie van Sportclub. De jongens van Overmars, Thijs Mijnheer en in de goal die lange Epke Brouwer… Je wist dat, wanneer Olympia en Sportclub de degens met elkaar kruisten, het voor Genemuiden een heel lastig karwei zou gaan worden.
Maar Hasselt groeide en Olympia groeide mee. En omdat de ruimte bij het veld, dat ingeklemd lag tussen de Prinsenstraat en de van der Vechtlaan beperkt was, verhuisde de voetbalvereniging naar het Hoenbroeck. Het veld, de kleedkamers en de kantine bleven ongebruikt achter. Dat was het moment waarop de afdeling Hasselt van de Partij van de Arbeid zich meldde bij het gemeentebestuur. De vraag was eigenlijk simpel; was het mogelijk om, tegen een zeer bescheiden vergoeding, de voormalige kleedkamers te gaan huren en te verbouwen tot een vergaderruimte. Zo’n verzoek is op zich best lastig; wat staat je te doen als gemeente wanneer andere politieke partijen zich ook zouden melden? Derhalve werd de koninklijke weg bewandeld en werd het verzoek op 24 juni 1980 in de gemeenteraad van Hasselt behandeld en aangenomen. Burgemeester van Hout tekende de akte waarmee het gebouw vijftien jaar lang om niet aan de PvdA ter beschikking werd gesteld. Wel kwamen alle kosten van herstel, afrastering, aanleg toegangspad en wat al niet voor rekening van de gebruiker.
Er werd gesloopt, er werd getimmerd en gemetseld. Een groep actieve en handige leden, onder aanvoering van de onvermoeibare Bertus Platel zorgde voor een ware metamorfose. Eenmaal klaar moest het gebouw natuurlijk ook een naam hebben; ‘:Linksaf’ werd het en vanaf dat moment werd het de vaste vergaderlocatie voor de PvdA in Hasselt. De binnenkant was onherkenbaar; Eimert Brem had in een hoek een stijlvolle, halfronde bar gemetseld en de wand werd opgesierd met een kunstwerk, dat prachtig de strijd van arbeiders en vrouwen voor gelijke kansen verbeeldde. Bekende PvdA-ers kwamen er hun gedachten uiteenzetten, vaak op 1 mei, de dag van de arbeid.
Op 10 januari 1981 werd Linksaf feestelijk in gebruik genomen. De opening werd verricht door partijvoorzitter Max van den Berg, die, naast het feit dat hij van mening was dat Joop den Uyl moest aanblijven als partijleider (in 1981 waren er verkiezingen), zijn diepe respect uitsprak voor het vele werk dat was verricht. ‘Binnen het socialisme’, zo sprak hij, ‘is handen uit de mouwen steken vaak belangrijker dan vergaderen’.
Maar ook de gewone ledenvergaderingen waren een genot om mee te maken. Met Henk Laarakkers, Teun Boxum, de al genoemde Bertus Platel, Frans Koffrie, Henk van Schaik, Lucas Boshove en de immer aanwezige Evert Eenkhoorn was je van één ding verzekerd: “never a dull moment”.
Bijzonder waren de vergaderavonden van de ‘Rooie vrouwen’. Op deze avonden, waar vooral de emancipatie van vrouwen en andere verdrukte groepen binnen de moderne samenleving werden besproken, was er één duidelijke lijn. Mannen kwamen er op die avond niet in… Zelfs de beheerder van Linksaf mocht netjes de sleutel afgeven en kreeg die even netjes weer thuisbezorgd maar had voor de rest een vrije avond. Rooie vrouwen vergaderden ‘onder elkaar’.
Natuurlijk moet een gebouw ook geëxploiteerd. Daarbij sneed het mes aan twee kanten. De PvdA verhuurde Linksaf aan verenigingen maar ook aan Hasselters met een wat smallere beurs om daar verjaardagfeesten te houden. Op die manier slaagden de beheerders, Eimert Brem, Henk Trinks, Bert Kwakkel en Wardi de Leeuw er jarenlang in Linksaf sluitend te exploiteren en in goede jaren zelfs een bijdrage te leveren aan de partijkas. De laatste jaren lukte dat echter steeds minder goed; het aantal vaste gebruikers nam af, ook doordat er in Hasselt andere accommodaties beschikbaar kwamen, terwijl de kosten van verlichting en verwarming (het gebouw was matig of liever gezegd helemaal niet geïsoleerd) stegen en vanuit de hoek van de penningmeester klonken steeds meer waarschuwende geluiden. Toen tenslotte ook duidelijk werd dat het dak wel een heel ingrijpende renovatie behoefde en het bovendien mogelijk niet bij het dak zou blijven, en de afdelingsreserves bepaald niet toereikend zouden zijn voor zo’n ingreep, kon de afdeling, zij het met bloedend hart, geen andere beslissing nemen dan, na bijna 38 jaar, het gebouw weer over te dragen aan de gemeente Zwartewaterland.
Daarmee is er een eind gekomen aan ‘het tweede leven’ van het gebouw aan de Prinsenstraat. Het is belangrijk geweest in de geschiedenis van Olympia ’28. Het is zeker ook belangrijk geweest in de geschiedenis van de Partij van de Arbeid. Wat er nu met het gebouwtje gaat gebeuren is ongewis. Misschien volgt sloop, misschien meldt zich, net als bijna veertig jaar geleden weer een toekomstig gebruiker. De beslissing ligt opnieuw bij het gemeentebestuur.
Harrie Rietman
