Geen helden – alleen verliezers

Wat een weken hebben we achter de rug. En daar waar ik stiekem hoopte op een rustige zomerperiode lijkt het er nu op dat we volop aan het werk moeten. Dat is op zich niet erg, als het maar met positieve energie en met resultaat gebeurt.

Die positieve energie is een belangrijke reden voor de gebeurtenissen van de afgelopen week. In een bijzondere raadsvergadering hebben we via het indienen van een motie van wantrouwen afscheid genomen van de Christen Unie als coalitiepartner. En daarmee ook van de wethouder van de CU, Wolbert Meijer.

“Waarom?” lees ik in de reacties op de internetkrantjes; “zo’n betrouwbare partij en zo’n geweldige en daadkrachtige wethouder…”

Laat ik beginnen met te schrijven dat ik geen enkele behoefte voel om kwaad te spreken over de CU en haar wethouder. Maar om onze keuze te verklaren, ontkom ik er niet aan om een kleine inkijk te geven in wat zich de laatste jaren heeft afgespeeld binnen deze coalitie. Want, er is de afgelopen jaren wat energie in gaan zitten om op de belangrijke momenten met de CU op één lijn te komen als coalitie. Afspraken die in afstemmingsoverleg met de drie partijen werden gemaakt, werden na fractieoverleg van hun kant moeiteloos aan de kant geschoven. In een behoorlijk aantal gevallen bleek dit pas tijdens een raadsvergadering.
Het belangrijkste voorbeeld hiervan heeft misschien wel plaats gevonden tijdens de behandeling van de meerjarenbegroting juni vorig jaar. De toenmalig fractievoorzitter Roel Huls ging na zelfs een raadsbreed gedragen akkoord (dus inclusief steun van de CU) zover dat hij alsnog – en met hem zijn fractie –tegen de meerjarenbegroting wilde stemmen. Na veel gezeur en gedoe door Roel Huls bleek dat niemand hem kon volgen in zijn gedachtegang en ging de CU te elfder ure dan ook door de bocht.
De gedachte dat het als coalitiepartner toch écht niet kon om tegen te stemmen en dat hiermee de eigen wethouder niet langer in functie kon blijven, speelde hierbij een belangrijke rol. Wel met tegenzin en met een bijzondere stemverklaring.
In de zomer van 2012 kwam de CU er kennelijk achter dat het zo niet langer kon. Fractievoorzitter Roel Huls bleef dit slechts in naam en voor de bühne. In zijn plaats schoof Tamme Spoelstra aan in de belangrijke overleggen en contacten. Een verademing mag ik wel zeggen. Deze wisseling is er waarschijnlijk de reden van geweest dat de coalitie ondanks verschillende lastige momenten toch nog tot de raadsvergadering van afgelopen donderdag in stand is gebleven.

Een betrouwbare partij was de CU ook in deze periode overigens niet. De lijn van eerst A zeggen en vervolgens B doen, bleef bestaan. De behandeling van de kadernota deze maand is hier ook weer een treffend voorbeeld van geweest. Met uiteindelijk overigens gelukkig nog wel een goed resultaat – daarover in een ander stukje meer – maar ook hier ging de CU weer voorbij aan gemaakte afspraken en moest dit met veel energie van onze kant weer gecorrigeerd worden.

En dan is het soms een druppel die de emmer doet overlopen. Hoewel een druppel… het leek meer op een hoosbui met overstromingsgevaar.

Het dossier “Keet de kolk”. Een jaar geleden is met een grote raadsmeerderheid besloten om hiervoor geld beschikbaar te stellen. Een aantal randvoorwaarden werd geschetst en verder kreeg het college de vrije hand. De CU behoorde destijds niet tot de voor-stemmers, dat moet gezegd, maar dit had te maken met de procedure, niet met de inhoud.

Een jaar later na vele gesprekken met een grote groep jongeren, die inmiddels de nodige investeringen hebben gedaan in het volste vertrouwen de steun van de gemeenteraad te genieten, bleek eigenlijk al in de eerste raad dat er geen meerderheid was voor het collegevoorstel over de Keet. Een collegevoorstel dat beter en financieel gunstiger voor de gemeente is dan het voorstel dat een jaar geleden nog moeiteloos door de gemeenteraad kwam. Een unaniem collegebesluit bovendien, dus inclusief de stem van de CU wethouder Meijer.

In eerste instantie natuurlijk met name een kwalijke zaak dat de SGP en VVD van standpunt waren veranderd. Zo schep je bepaald geen vertrouwen in de overheid. Maar goed, dat zijn dan nog oppositie-partijen.
Tijdens de stemming in de 2^e raad bleken de stemmen op een inmiddels door het CDA opgesteld amendement al te staken. Onze wethouder, Lucas Boshove, had inmiddels zijn lot aan de besluitvorming verbonden. Niet omdat het al dan niet verstrekken van een subsidie aan Keet de Kolk nu zo’n halszaak voor hem is. Wel omdat het voor een wethouder onmogelijk is om te werken als hij een duidelijk gegeven opdracht uitvoert om vervolgens te horen te krijgen dat er een heel ander besluit genomen wordt. Op deze manier zijn wethouders geen betrouwbare gesprekspartners meer en kunnen zij dus niet werken. Onze fractie begrijpt deze opstelling van Lucas heel goed en steunt hem hier ook in. Zelf schamen wij ons ook voor de gang van zaken rond dit dossier, het is helaas niet anders. We kunnen in ieder geval zeggen dat de PvdA haar uiterste best heeft gedaan om toch een acceptabel besluit te krijgen!

Dit in tegenstelling dus tot de CU. Die niet alleen niet in het belang van de Keet wilde denken, er geen moeite mee had om grote groepen jongeren het net opgebouwde vertrouwen in de gemeentelijke overheid volledig kwijt te laten raken, maar er ook niets voor over had om de coalitie in stand te houden. Dat niet alleen de PvdA, maar ook de andere coalitiepartner CDA bij een negatief besluit op dit dossier en een gebrek aan medewerking van de CU hier haar conclusies uit zou trekken was vooraf kenbaar gemaakt aan de CU-fractie en de CU-wethouder. Meerdere keren zelfs, dus hierover geen onduidelijkheid.

De gang van zaken in de raad van afgelopen donderdag is inmiddels genoegzaam bekend. Dit heeft uiteindelijk geleidt tot het opzeggen van het vertrouwen in de CU als coalitiepartner en via een motie van wantrouwen tevens het opzeggen van het vertrouwen in de CU-wethouder. Deze motie werd raadsbreed ondersteund. Raadsbreed!! Een zeer duidelijk teken dat alle partijen in de gemeenteraad – de CU uiteraard uitgezonderd – het gedrag van deze fractie en haar wethouder meer dan zat zijn en van mening zijn dat er een onwerkbare situatie was ontstaan.

Opmerkelijk genoeg is zelfs een raadsbrede motie waarin het vertrouwen wordt opgezegd geen teken voor de CU om eens kritisch naar de eigen inzet te kijken. Sterker nog, de CU kiest vol de aanval en verwijt alle partijen en met name de PvdA van alles. Gelet op alles wat al eerder gezegd is, een bevestiging van het feit dat het opzeggen van het vertrouwen een lastig, maar wel juist en onvermijdelijk besluit was.

Natuurlijk zijn wij met andere gedachten deze periode ingegaan. Dat wij 9 maanden voor de verkiezingen op deze wijze afscheid hebben moeten nemen van de CU is pijnlijk. Dat wethouder Meijer hierdoor zijn baan verliest is pijnlijk. Er zijn dan ook geen winnaars, noch helden in dit proces, alleen maar verliezers.

Astrid Dijkstra