Belevenissen van een wethouder

Tja, wat kun nog allemaal meemaken in de nadagen van je loopbaan. Bijvoorbeeld de laatste reguliere raadsvergadering van deze bestuursperiode. Op 13 februari. Geen spectaculaire agenda, maar nog wel een klein PvdA succesje, namelijk een aanvulling op het gemeentelijk armoedebeleid. Er was een extra bedrag voor dit doel beschikbaar gekomen, maar omdat het geen geoormerkt geld was, had de fractie van de PvdA, samen met het CDA, een motie ingediend dit geld daadwerkelijk voor armoedebeleid te oormerken, en dan met name voor kinderen. Zo konden wij op de valreep nog een regeling vaststellen die kinderen van een gezin met een inkomen tot 110% van het minimum recht geeft op een kindpakket. Dat kan het lidmaatschap van een vereniging zijn, zwemles, een zwemabonnement, enz. Ook is er nog een bedrag beschikbaar voor schuldhulpverlening. Mooi initiatief van de PvdA, mooi voorbereid door het college en mooi ingekopt door de raad. Daarna de verkiezing. Een heel ander verhaal. Wij maar denken dat we het goed gedaan hebben, goede fractie, goede standpunten, goede wethouder, goede campagne en ga zo maar door. Mooi dat de bevolking van Zwartewaterland er anders over dacht. Geen zetel erbij, nee, een zetel eraf. Zuur, zuur, zuur. Voor de een meer dan voor de ander, maar laat ik mij beperken tot mijzelf. Ik moest al stoppen omdat drie periodes het maximum is bij de PvdA. Dat heb ik zelf ook altijd gevonden, dus niet zeuren. Naarmate het dichterbij kwam begon de twijfel wel steeds meer toe te nemen, zeker toen ik hier en daar hoorde dat niet overal zo strikt met deze regel omgegaan wordt. In Terneuzen heeft een PvdA wethouder na 36 jaar afscheid genomen….

Maar goed, in Zwartewaterland werd die ruimte niet geboden en bovendien maakte mijn gezondheid het ook niet erg waarschijnlijk dat ik het nog een periode zou kunnen doen. Dat nam niet weg dat de gevoelens gemengd bleven. Tot de kiezer sprak…. Hoezo PvdA regels? Hoezo gezondheid? De kiezer heeft daar helemaal geen boodschap aan. Gewoon wegwezen. Gemengde gevoelens nog steeds, maar nu ook gevoelens van teleurstelling en frustratie. Het is niet anders. Dit is democratie en verliezen hoort daar ook bij.

Intussen ben ik nog steeds niet in Amsterdam, want zo resoluut als de kiezer met mij/ons afwerkte, zo moeizaam gaat de weg naar een stamceltransplantatie. Donor afgekeurd en nu wachten. Hoe lang? Geen idee. Wie weet leest u dat in het volgende Vuistje. In combinatie met, wie weet, ook nog wel een enkel belevenisje van een demissionaire wethouder.

Lucas Boshove

NB. 21 maart bood de afdeling van de PvdA mij een feest aan in de molen. Een afscheidsfeest of was het meer een bedankfeest? Hoe dan ook was het voor mij een complete verrassing. Wat er gebeurde en vooral ook wie er waren. Alle zure gevoelens in een klap weg. Alleen al voor zo’n feest zou je meteen stoppen. PvdA Zwartewaterland en alle aanwezigen, bedankt, bedankt en nogmaals bedankt. Die glimlach in het ziekenhuis komt er toch.