In een speciale gemeenteraadsvergadering werd dinsdagavond afscheid genomen van een aantal 
raadsleden waaronder onze fractievoorzitter Astrid Dijkstra. Vanwege haar jarenlange inzet in de raad (12 jaar) en hiernaast diverse andere vrijwilligersactiviteiten zoals bij Olympia’28, Amnesty International en Join4Energy kreeg Astrid naast een dankwoord ook een koninklijke onderscheiding uit de handen van burgemeester Bilder.
Hierna nam Astrid met een persoonlijke speech en oproep aan de nieuwe raad afscheid:
Bij mijn opa en oma thuis stond, ik weet eigenlijk niet meer precies waar, deze steen. Met daarop de tekst: “wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje”.
Mijn motivatie om in de gemeenteraad te gaan, heeft misschien wel alles met deze steen en deze tekst te maken.
Mijn opa is nooit verder gekomen dan de lagere school, toen moest hij stoppen met leren om te werken. “Mijn beroemde lagere school” zei mijn opa vaak als hij weer eens iets wist dat wij niet wisten. Het is opa gelukt om uiteindelijk “boven, op kantoor” terecht te komen. Mijn opa en oma waren zo lang als ik ze gekend heb actief om de wereld iets mooier en eerlijker te maken.
Bij mijn moeder thuis, hadden ze weinig geld. Als mijn moeder met haar vriendinnen ging spelen en ze gingen een ijsje kopen had zij vaak “geen zin”. Ze wilde graag, maar er was gewoon geen geld om ijs te kopen, maar dat zei je natuurlijk niet. Mijn moeder begon op de HBS, maar het lukte vanwege de grote verschillen gewoon niet om daar te aarden en ze ging daarom alsnog naar de MULO. Gewoon omdat het zo lastig was om vanuit een arbeidersmilieu aansluiting te vinden bij “de anderen”.
Gelukkig groeide mijn moeder en haar broers op in een liefdevol gezin met een moeder en vader – mijn oma en opa -die er achter aan zaten dat er geleerd en doorgeleerd werd. Ze zijn dan ook alle drie prima terecht gekomen, zoals dat heet.
En toch, heb ik bij mijn moeder de gevolgen van het opgroeien in armoede lang gezien. Het niet ku
nnen mee doen in je jeugd trekt een spoor. De keuzes die je maakt in het leven worden er door beïnvloed.
Waar ik me in de 12 jaar dat ik in de raad heb mogen zitten altijd voor heb ingezet, is dat iedereen, elk kind dezelfde kansen krijgt. Dat ieder kind vanaf de start al een kwartje is, zich een kwartje voelt. Dat ze kunnen mee doen, zonder schaamte over een gebrek aan geld.
Iets anders dat ik geleerd heb van mijn grootouders en ouders is de kracht van het kleine gebaar, van aandacht voor een ander. Op de boerderij bij mijn vader thuis was iedereen welkom om te eten,
om te blijven slapen, of als het nodig was ook voor langere tijd in huis te komen. Mijn oma was best een pittige dame, wie mij kent kan zich daar misschien wat bij voorstellen ?, maar had oog en belangstelling voor iedereen. Ongeacht afkomst, geloof of geaardheid. Wat dat betreft was zij haar verzuilde tijd ver vooruit. Ook van mijn ouders heb ik hiervan het nodige mee gekregen. Aan mijn vader zal het niet liggen dat de PTT niet voldoende kaartjes te bezorgen heeft, als het aan mijn moeder ligt zal geen nieuwkomer zich niet welkom voelen in onze gemeente. In onze gemeente waarin de verzuiling nog altijd leeft en waar partijen zich soms zelfs weer verder lijken terug te trekken in hun eigen kring (denk aan peuterspeelzaalwerk naar richting, 3:12 jeugdwerk) is een open blik en hart naar iedereen van groot belang om samen een samenleving te blijven vormen. Ook hiervoor heb
ik mij de afgelopen 12 jaar proberen in te zetten. Kansen voor iedereen; oog voor iedereen ongeacht waar ze vandaan komen of wie ze zijn.
Als raadsleden worden we vaak vreemd aangekeken. Wie doet dat nou, raadslid worden. Wat haal je daar nou uit. En sowieso, de politiek, die is toch niet te vertrouwen.
Ja, raadslid zijn, kost veel tijd. En ja, zaken bij de gemeente duren soms lang, procedures zijn vaak traag. Toch geloof ik heilig in de democratie. Het kunnen uiten van je mening (ook al ben ik het vaak niet met die van de anderen eens), het vrijuit kunnen spreken is van groot belang. Dit is de reden waarom ik actief lid van Amnesty International ben, dit is ook de reden om me in te zetten voor het lokaal bestuur. Want er zijn mensen die het niet alleen redden. Die steun kunnen gebruiken.
Als het mij gelukt is, om door mijn inzet één kind zijn verjaardag te laten vieren, die dat anders niet had kunnen doen. Als het mij gelukt is om één kind op tijd hulp te laten krijgen door de bezuinigingen op het maatschappelijk werk te halveren, als het mij gelukt is om één kind mee te kunnen laten sporten, één kind niet uit huis gezet wordt, door mijn inspanningen binnen deze raad, dan is het mij alle tijd die het gekost heeft waard.
Ik luisterde zaterdagavond het debat op zwartewater fm door de lijsttrekkers terug. Wat mij opviel, was dat dit gesprek vooral ging over stenen, wegen en groen. Natuurlijk is een mooie en schone leefomgeving belangrijk, daar zijn en worden we het snel over eens. Maar wat ik zo jammer vind, is dat er niet werd gesproken over mensen. Over hen die onze steun kunnen gebruiken. Wat zou he
t mooi zijn als jullie in het nieuwe college/raadsprogramma het streven zouden opnemen dat Zwartewaterland de eerste gemeente in Nederland is waar geen voedselbank meer nodig is, waar nooit, maar dan ook nooit de elektriciteit wordt afgesloten in woningen, mensen uit huis worden gezet. Wat zou het mooi zijn als jullie in het collegeprogramma opnemen dat we wachtlijsten voor de jeugdzorg, voor welke zorg ook trouwens niet meer accepteren. Ik hoop jullie ook in deze raadsperiode samen deze mens-kant op zullen pakken en bewaken. Laat Zwartewaterland, naast zijn religieus- en hanzeverleden en zijn prachtige ligging aan het water vooral ook bekend worden als de sociaalste gemeente van Nederland. Waar we er voor elkaar zijn, naar elkaar omzien en er voor zorgen dat iedereen mee kan doen.
En dan, het lintje, heb ik dat verdiend? Een paar jaar geleden zou ik het waarschijnlijk geweigerd hebben. Niet iedereen die veel doet voor de samenleving krijgt er immers eentje en waarom ik dan wel. Bovendien kent het systeem ook nog een rangen- en standenaspect. Toch heb ik het net met trots aanvaard. Dankbaar voor wat ik de afgelopen jaren voor de samenleving heb kunnen en m
ogen doen. Als belofte aan de samenleving dat ik weliswaar geen raadslid meer ben, maar dat ik me zal blijven inzetten voor een mooiere gemeente en gemeenschap. En bovenal wil ik dit lintje graag delen. Met alle inwoners van onze prachtige gemeente die zich dag in dag uit inzetten voor hun buren, vrienden, bekenden en zelfs onbekenden. Deze is ook voor jullie.
Tot slot wil ik met dit lintje graag mijn dank uitspreken aan mijn familie, ze zijn hier vanavond ook: Jitske, Nienke, Wiebke, Roy, mijn vader en moeder en natuurlijk Peter die mij altijd steunen en ervoor zorgen dat ik mij geliefd voel. Dank jullie wel.
Ik begon met de steen van mijn opa; het dubbeltje dat nooit een kwartje zal worden. Maar, als we allemaal één steen verleggen dan kunnen er mooie zaken gebeuren.
Dank u wel voor de afgelopen 12 jaar en we zien elkaar in Zwartewaterland.
Astrid Dijkstra
