Bij het afscheid van Jan Haverkate

Op de laatste ledenvergadering hebben we afscheid genomen van Jan Haverkate, die onze afdeling twaalf jaren lang als interim-voorzitter heeft gediend. In een tijd waarin de leden van de verschillende bloedgroepen waaruit de afdeling Zwartewaterland is ontstaan, nog duidelijk aan elkaar moesten wennen, nam Jan de taak van voorzitter op zich, om te merken dat in twaalf jaren nauwelijks een kandidaat zich aandiende om de hamer van hem over te nemen. Zo worden a.i. al snel een paar dode letters.

Jan heeft zich, op zijn geheel eigen wijze, van zijn taak gekweten. Daarover zijn prachtige woorden gezegd en stoffelijke blijken van waardering zijn daarbij overhandigd. Vooral de persoonlijke aandacht van Jan voor die mensen in onze achterban die met tegenslag of ziekte of het wegvallen van dierbaren te maken kregen maakte van Jan een gerespecteerd en geliefd voorzitter. Van ons had hij nog niet weg gehoeven…

Cultuur in de meest brede zin van het woord had zijn warme belangstelling. Drijvende kracht was hij, onder meer  achter het Full-colour festival, waar het college nu zo wreed een eind aan wil maken. Cultuur had voor Jan ook alles met taal te maken en daarom lardeerde hij zijn toespraken en bijdragen aan het Vuistje ook regelmatig met poëzie van eigen bodem, waarbij zijn voorliefde voor mensen als Jan Boerstoel en Willem Wilmink maar al te duidelijk was. Bij zijn afscheid paste dan ook een bewerking van een gedicht van de oer-Tukker Wilmink. Past ook bij Jan, die zijn wortels ook in het oostelijk deel van onze provincie heeft. Ook met deze schertsende woorden heeft het bestuur haar waardering voor Jan tot uitdrukking willen brengen.

Vrij naar:

Kantoorboekhandel… Willem Wilmink            Partijbestuur… Harrie Rietman
Dit kleine pand heb ik gehuurd                           Deze partij heb ik bestuurd
En de bewoners van de buurt                                En alle mensen uit de buurt
Zagen mij dertig jaar hier staan                          Zagen mij maandelijks weer gaan
En altijd met een stofjas aan                                Soms had ik zo’n rood jackje aan
En ja al heet ik officieel                                          En ja al heet ik officieel
Een ondernemer, ’t is niet veel                             De voorzitter, het is niet veel
Waar ik me op beroepen kan                                Waar ik me op beroepen kan
Ik word er weinig beter van                                   Ik word er weinig beter van

Soms noemen ze me wel een krent                      Vergaderingen zat ik voor
Want ik vraag zesenvijftig cent                            Waarbij ‘k nooit mijn geduld verloor
Voor een postzegel op hun brief                           Als Evert weer zes vragen had
Wie boos wordt over dat tarief                              Waarvan ik er prompt vier vergat
Loopt voor die ene cent maar door                       Ik kan die man maar slecht verstaan
Tot aan het echte postkantoor                              Ik kom hier namelijk niet vandaan
Een cent, dat is toch wel het minst                      Want ook al ben ik goed gebekt
Dat is toch echt geen woekerwinst                      Ik spreek belabberd dialect
Ja ik verkoop, maar niet zo vaak                         Men stemt op ons, maar niet zo vaak
Er zit geen loop in deze zaak                                 Te weinig steun krijgt onze zaak
Maar al met al red ik het wel                                 Vier zetels was een mooi begin
Ik ben tenslotte vrijgezel                                         Daarna trad het verval snel in
En als je werkt van vroeg tot laat                          Canvassen maar, van vroeg tot laat
Weet je met geld maar weinig raad                      Dat brengt wat reuring in de straat
De mens die wikt en God beschikt                        De kiezer weegt, de kiezer wikt
Ik heb mijn woede ingeslikt                                   Teleurstelling moet weggeslikt

‘k Heb ook nog wel klandizie van                         Wij hebben ook nog wel Links-af
De jongelui, die kopen dan                                     Dat is bij tijden echt een straf
Zo’n hele oude ansichtkaart                                   Verf bladdert af, het dak is lek
Waarvan ’k er duizend heb bewaard                    En nogal scheef hangt ook het hek
Ja dat was vroeger, jongeman                               Een grote zorg, ja jongeman
Daar heb je weinig notie van                                 En daar gaf jij dus leiding an
Dat was van toen ik nog niet wist                         Terwijl je achteraf pas weet
Hoezeer een mens de boot soms mist                   Die jaren waren wel besteed