Op 8 maart 1922 is het precies honderd jaar geleden dat in een vliegende storm de veerpont bij Genemuiden niet bestand bleek tegen het woeden van de natuur. 11 Mensen kwamen daarbij om het leven, de oudste 64, de jongste, Grietje van Dalfsen, nog maar 17.
Een ramp van zo’n omvang schokt een gemeenschap, dat is een eeuw geleden ook zeker het geval geweest. Er blijft ook een kras achter op het collectieve geheugen en het is goed dat in 2016 bij het veer een gedenkteken is aangebracht en dat nu, een eeuw na dato, het Historisch Centrum Genemuiden zorgvuldig documenteert wat er die dag is gebeurd.
Toch is er ook iets geks aan de hand… In Genemuiden bestaat er geen traditie als het gaat om het noemen van straten naar oud-burgemeesters. Geen burgemeester Hulststraat, geen van Zeehuizenweg, zelfs geen Rietkerkallee… Er is maar één uitzondering, de burgemeester ten Veldestraat, genoemd naar burgemeester Groote Balderhaar ten Velde, die met zijn vrouw verdronk bij de ramp met de veerpont.
Eigenlijk best wrang, als we bedenken dat hardnekkig het verhaal de ronde doet dat het op nadrukkelijk aandringen van de burgemeestersvrouw was, dat, ondanks de storm en het kolkende water, de veerman, Thijs Velthuis en zijn zoon Jan van wal staken om het gezelschap over te zetten.
Zo gaat het wel vaker; in Genemuiden herinneren straatnamen aan de pioniers van de kokosindustrie, de geslaagde ondernemers, zoals Karst de Lange en Klaas Fuite. Dat mag natuurlijk, zo blijft de herinnering aan hen in leven, maar wat herinnert ons nog aan de vrouwen en kinderen die hun dagen sleten met vlechten en werken achter het mattenraam? Wat laat ons nog terugdenken aan de mannen, die direct van school de fabriek (‘de Skure’) ingingen en hun hele werkzame leven zich letterlijk hebben krom gewerkt, vaak in een hels kabaal, tegen net iets meer dan een hongerloon? Er is nog geen steeg die hen in ere houdt!
Daarom grijpt de Partij van de Arbeid dit moment, bijna 100 jaar later, aan om de schijnwerper te richten op anderen, die evengoed hun leven verloren op die helse avond in maart 1922. Daarom nemen we de vrijheid om de Burgemeester ten Veldestraat te hernoemen in de Thijs en Jan Velthuisstraat, de veerman en zijn zoon, die bij het uitoefenen van hun taak, het leven lieten. Letterlijk symboolpolitiek… een symbool waarmee de PvdA wil aangeven dat er voor ons geen plek is voor ongelijkheid binnen de samenleving, niet tussen mannen en vrouwen, niet tussen jong of oud, blank of gekleurd, homo of hetero, rijk of arm… Binnen een democratie is iedereen gelijkwaardig.
En nu nog een Grietje van Dalfsenplein……
