De stille vuurwerkrampen

Allereerst de beste wensen voor 2014! Vaak zeggen de mensen daar achteraan heel oprecht: “En blijf vooral gezond, want dat is het allerbelangrijkste.” En gelijk hebben ze, want een goede gezondheid is alles. Toon Hermans wist dat ook al en zei het ooit prachtig als volgt:

“Wat heb je nou aan je miljoenen Piet,

Als je piesen moet en je kan het niet?”

Voor mijn dagelijkse werk bied ik ondersteuning aan leerlingen die door een fysiek probleem in de knel komen met hun onderwijs. Ook in mijn werk kennen we “seizoenswerk”, vooral de periode kort na oud en nieuw is het altijd de vraag hoeveel vuurwerkslachtoffers we weer aangemeld krijgen. Mijn eerste vuurwerkslachtoffer herinner ik me nog goed. Het was een leuke energieke puber van een jaar of 14 die met oud en nieuw in het ziekenhuis was beland. Wat was er gebeurd? Hij had zich flink wat rotjes en gillende keukenmeiden gekocht. Oudejaarsavond was het guur en vrieskoud maar dat vuurwerk zou en moest natuurlijk afgeschoten worden. Hij had het vuurwerk in zijn grote broekzakken gestopt. Voor het gemak had hij zich een sigaret aangestoken, want daarmee kun je zo handig de lontjes aansteken. Toen zijn vingers wel heel erg koud geworden waren, stak hij zijn handen diep in zijn broekzakken……met sigaret en al en toen ging kort daarna alle vuurwerk in zijn linker broekzak af. De buitenkant van zijn linkerbeen was flink verbrand en het heeft hem heel veel pijn gedaan. Ik sprak deze pechvogel voor het eerst een week na het ongeluk in het ziekenhuis en toen kon hij er zelf gelukkig al weer een beetje om lachen. Toen ik hem vroeg of hij volgend jaar weer vuurwerk zou gaan kopen, zei hij gevat: “Nee, dat is niet nodig, ieder nadeel hep z’n voordeel, want ik heb nu nog het vuurwerk over uit mijn rechter broekzak.” Per slot van rekening was de schade gelukkig beperkt. Dat linkerbeen zal hem nog wel een tijdje flink gejeukt hebben, maar dat is gelukkig te overzien.

In totaal moesten de afdelingen Spoedeisende Hulp van de Nederlandse ziekenhuizen op 31 december en 1 januari jongstleden bijna 700 slachtoffers van vuurwerk behandelen. De verwondingen die de slachtoffers dit jaar opliepen waren volgens artsen zwaarder dan voorheen. Ook waren de slachtoffers dit jaar jonger dan vorig jaar. Zo moesten in totaal acht handen worden geamputeerd en werden drie handen grotendeels geamputeerd. Verder werden 36 vingers afgerukt of geamputeerd door een ongeluk met vuurwerk. Minstens achttien mensen raakten aan één of beide ogen blind. Bijna de helft van de slachtoffers was tiener of nog jonger. Onlangs las ik op een geboortekaartje het volgende gevoelige gedichtje:

Twee oogjes, twee oortjes,

tien haren, een kind.

Tien tenen, tien vingers,

met deukjes erin.

Een neusje, een mondje,

dit is onze liefde

volkomen gezond.

Waar zijn we vergeten elkaars hoeder te blijven? Het particulier afschieten van vuurwerk zou mijns inziens in Nederland verboden moeten worden. Tweederde van de Nederlanders is daar al voor, blijkt uit een enquête van het tv-programma Een Vandaag. Waarom loopt de politiek weg voor het veranderen van de regels? Volgens mij wil niemand hieraan zijn vingers branden, enkel vanwege electorale belangen. In Zwartewaterland zie ik het al voor me. In de drie kernen organiseert de gemeente een groots en spetterend vuurwerk met als klap op de vuurpijl dat het voor het publiek gratis is. Ik ben benieuwd welke stille vuurwerkrampen zich dit jaar weer in mijn werkgebied hebben voorgedaan. Achter een klein persbericht over een vuurwerkslachtoffer zit vaak een groot persoonlijk drama. Partiële blindheid en/of motorische handicaps voor de rest van het leven, arbeidsongeschiktheid al voordat je ooit gewerkt hebt. Het zal je (kind) maar overkomen. Wie zet dit in de lokale politiek van Zwartewaterland op de agenda? Wat mij betreft de PvdA.

Jan Haverkate