De week van de wethouder
Als er ooit een prijs wordt uitgeloofd voor het meest bijzondere verloop van een gemeenteraadsperiode ga ik vast hoge ogen gooien. Maar liefst vijf keer beëdigd, van ‘eerste reserve’ via fractievoorzitter tot wethouder en dan meteen terecht komen in een crisissituatie die zijn weerga niet heeft. Het had allemaal wel een onsje minder gemogen…
Begon al tijdens de installatiebijeenkomst; handen schudden was er niet meer bij (handen wassen des te meer) en direct, op mijn eerste vrijdag, bleek al dat er een aantal overleggen in de komende week niet konden doorgaan. Dat werd allemaal nog behoorlijk wat serieuzer toen duidelijk werd dat Zwartewaterland, en Hasselt in het bijzonder, een plaats was waar het coronavirus hard toesloeg. Bijna dagelijks crisisberaad waarbij de toon allengs meer terneergeslagen en grimmiger werd. En tegelijkertijd liep de agenda verder leeg. Natuurlijk, er waren nog gesprekken met kleine groepjes op gepaste afstand of via Skype of What’s app, maar met een zekere regelmaat vond ik mezelf ook alleen op mijn kamer terug. Natuurlijk is er genoeg stof om je in te lezen maar dat gebeurt dan allemaal in een onwerkelijke sfeer… Er zijn belangrijker dingen aan de hand, zaken waar je als politiek of als wethouder geen kant en klare oplossing voor kunt aandragen. Zaken die je hooguit qua organisatie en communicatie zo goed mogelijk in banen kunt proberen te leiden. Ambtenaren werken er keihard aan, de afdeling communicatie doet als laatste het licht uit en is ‘s morgens alweer als een van de eersten ter plekke. Maar verder??? De raadsvergadering voor volgende week is al geschrapt en het zou wel eens niet de laatste kunnen zijn. We denken er serieus over om niet met het voltallige college tegelijkertijd aanwezig te zijn als dat niet absoluut nodig is. Risicospreiding heet dat… Het zijn vreemde en ook wel angstige tijden.
Harrie Rietman
