Belevenissen van een wethouder (vervolg)

Donderdag 12 september, eindelijk is het zover. De volgende ronde in soap die Keet de Kolk heet en een nieuw bestuurlijk begin met een nieuwe partner. Het eerste serieuze en meteen ook meest spannende agendapunt ging natuurlijk over…., inderdaad Keet de Kolk. Voor sommigen spannend omdat ze er niet gerust op waren hoe het af zou lopen en voor anderen omdat niet wisten hoe hoog de emoties op zouden kunnen lopen. Voor de insiders was bekend hoe het af zou lopen, daar hadden we immers afspraken over gemaakt. Afspraken die keurig nagekomen werden. En de emoties, die vielen erg mee. Gelukkig. Er waren ook nog aanwezigen, tot raadsleden aan toe, die zich afvroegen of ik wel aan zou blijven. Alsof aftreden een doel zou zijn geweest. Voor al diegenen die zich nog steeds afvragen hoe het nou precies zit zal nog een keer proberen het uit te leggen.

1. Ik heb niet van te voren gedreigd met aftreden als ik mijn zin niet zou krijgen. Als in de raad van 6 juni het voorstel zou zijn verworpen, en dit zou gebeurd zijn als de raad kompleet was geweest, zou ik zijn afgetreden.  Niet omdat ik mijn zin niet had gekregen en ook niet om Keet de Kolk, maar vanwege bestuurlijk onfatsoen (eerst beloven en dan niet willen doen) waar ik niet verantwoordelijk voor wil zijn. Dat werd na de betreffende raadsvergadering bekend.
2. Omdat vanwege gelijke stemmen het voorstel werd aangehouden ontstond er ruimte om te zien of er een compromis mogelijk was. Ik heb gezegd dat iedere oplossing voor mij bespreekbaar was, zolang het maar wel een oplossing was. Daarbij was alle hoop en verwachting gericht op coalitiegenoot ChristenUnie. Helaas tevergeefs. Voor PvdA en CDA was het de druppel die de coalitie emmer deed overlopen en ze zeiden het vertrouwen op. Jammer en onnodig.
3. In de nieuw gevormde coalitie bleek de SGP wel bereid serieus over een oplossing na te denken en daar een afspraak over te maken. Geen afspraak die tot grote vreugde leidde, bij geen van de betrokkenen, maar wel een afspraak waar iedereen mee kon leven. Met behoud van gevoelens, dat wel. Maar het is wel een oplossing. En daar was het mij uiteindelijk om te doen. Geen enkele reden om af te treden dus.

Tot zover Keet de Kolk. Daarna moet er een nieuwe wethouder benoemd worden. En een nieuw raadslid. Allebei van de SGP. Een primeur in Zwartewaterland. Het zal wel even wennen worden, maar ik heb er vertrouwen in. En ik zie er ook wel naar uit. Nu schijn ik in het verleden ooit eens gezegd te hebben dat een coalitie met de SGP wel heel erg ver van mijn belevingswereld verwijderd was of iets dergelijks. Dat zal toen ook zeker zo geweest zijn. Mensen veranderen en omstandigheden veranderen. Toen begin jaren tachtig het toenmalige GPV raadslid in de raad van Hasselt tegen de benoeming van een vrouwelijke directeur voor een basisschool was met als hoofdreden dat het een vrouw was, was samenwerking met die partij (tegenwoordig de ChristenUnie) heel erg ver bij mijn belevingswereld vandaan. Toch heb ik intussen 12,5 jaar met die partij in een coalitie gezeten en met een collega van die partij in het college. Zo zie je maar. En het is dat wethouders geen 25 jaar horen te blijven zitten, anders zou ik graag de volgende 12,5 jaar met mijn SGP collega volmaken. Volgens mij had iedereen in de raad er wel een goed gevoel bij, ondanks de dubbel lange agenda was de vergadering nog voor half elf afgelopen. Eind goed al goed? Voor de meesten wel. Denk ik.   Lucas Boshove